اشعار

نه فقط ثروت خود را نه، که حاتم گونه            شد کـریم آن که کرم داشـته خاتم گونه

شد کریم آن که به عالم اثرش را بخشید            حـیدری مـسلک و پیـغـمبر اکـرم گونه

به تمـاشای تو آن گونه پُر از شوقم که            گـونـه‌ام پُـر شده از گـریـۀ شبـنـم گونه

مجـتـبایی؟ حـسنی؟ یا که کـریم اللهی؟!            ای خــدا ســانِ مــلـک زادۀ آدم گـونـه

گوش که جای خودش سُرخ تر از سُرخ شود            بی‌گُـمان از اثـر سـیـلـی مُحکـم، گـونه

تحت تاثیر از این ضربه پریشان بشود            هم که چشم و مُژه هم دست و سر و هم گونه

ربط دارد به تو و عشق تو در باب حسین            این که شد ماه صـفـر نیز مُحـرَم گونه

آنکه دارد به دلـش غـصۀ بـسیار، منم            سـاکـن غــمـکـدۀ مــاتــم دلــدار، مـنـم

همۀ شهـر، سر سفـرۀ من نان خوردند            ولی انگار به یک شهر، بدهکـار، منم

آنکه بـاران شده شـرمـنـدۀ بـاریـدن او            شب به شب بارش چشمش شده رگبار، منم

آنکه یک عمر، شبش سر شده با کابوسی            که در آن مـادرِ او می‌شـود آزار، منم

وسـط کـوچۀ غـم خـانه خـرابم کـردند            آنکه دنـیا شده روی سـرش آوار، منـم

مـقـتل اصـلی من در وسـط آتـش بـود            آنکه جـان داده مـیان در و دیوار، منم

اشک هم داغ دلِ خون مرا سرد نکرد            سیـنۀ سوخـته از سـرخی مسـمار، منم

دست سنگین کسی خورد به روی مادر            ولی آنکه شده نیـلی رخش انگـار، منم

نشستم گوشه‌ای از سفره همواره رنگین‌ت           چه شوری در دلم افتاده از توصیف شیرین‌ت
به عابرها تعارف می‌کنی دار و ندارت را           تو آن باغی که می‌ریزد بهشت از روی پرچین‌ت

کرم یک ذره از سرشار، سرشارِ صفت‌هایت           حسن یک دانه از بسیار، بسیارِ عناوین‌ت
دهان وا می‌کند عالم به تشویق حسین اما           دهانِ خاتم پیغـمبران واشد به تحسین‌ت
تو دینِ تازه‌ای آورده‌ای از دیدِ این مردم           که با یک گل کنیزی می‌شود آزاد در دین‌ت
مُعزالمؤمنین بودی مذل المؤمنین خواندن           اگر کردند تحسینت اگر کردند نفرین‌ت
برای تو چه فرقی دارد ای والتین و الزیتون           که می‌چینند مضمون آسمان‌ها از مضامین‌ت
بگو با آن سفیرانی که هرگز بر نمی‌گشتند           خدا واداشت جبرائیل‌هایش را به تمکین‌ت
بگو تا آفـتاب از مغـربِ دنـیا بـرون آید           که سرپیچی نخواهد کرد خورشید از فرامین‌ت
بگو تا تیغ بردارد اگر جنگ است آهنگت           بگو تا تیغ بگذارد اگر صلح است آئین‌ت
نبی حیران شمشیر علی در بدر و خندق بود           علی حیران تیغ نهروانت، تیغ صفین‌ت
بگو از زیر پایت جانماز این قوم بردارند           محبت کن! قدم بگذار بر چشم محبین‌ت
تو را پائین کشیدند از سر منبر که می‌گفتند:           چرا پیغمبر از دوشش نمی‌آورد پائین‌ت
درون خانه هم محرم نمی‌بینی تحمل کن           که می‌خواهند، ای تنهاترین تنهاتر از این‌ت
تو غم‌های بزرگی در میان کوچه‌ها دیدی           که دیگر این غمِ کوچک نخواهد کرد غمگین‌ت
از آن پایی که بر در کوفت بر دل داشتی داغی           از آن دستان سنگین بیشتر شد داغ سنگین‌ت
سر راهت می‌آمد آنکه نامش را نخواهم برد           برای آنکه عمری تازه باشد زخم دیرین‌ت
برای جاری اشکت سراغ چاره می‌گردی           که زینب آمده با چادر مادر به تسکین‌ت
به تابوت تو زخمِ خویش را این قوم خواهد زد           چه می‌شد مثل مادر نیمۀ شب بود تدفین‌ت
صدایت می‌زند اینک یتیمت از دل خیمه           که او را راهی میدان کنی با دست آمین‌ت
هزاران بار جان دادی ولی در کربلا آخر           در آغوش برادر دست و پا زد جان شیرین‌ت
کدامین دست دستِ کودکت را بر زمین انداخت؟           همان دستی همان دستی که روزی بوده مسکین‌ت
دعا کن زخم غم‌هایت بسوزاند مرا یک عمر           نصیبم کن نمک از سفره همواره رنگین‌ت

اولین گوهر ارزنـدۀ زهـرا حسن است            دومین حـجـت خـلاق تـوانا حسن است
رهبری که به حـسین حـق ولایت دارد            حفظ دین نبوی بعد عـلی با حسن است

شهریاری که در آن دوره نبود همتایش            گفته می‌شد همه جا ماه دل‌آرا حسن است
هر امـامی به جهـان خـط وظائف دارد            آنکه صلحش چو سلاح است بر اعدا حسن است
آن همه زخـم زبـان مـردم نـادان زدنـد            آنکه بشنیده ز دون تهمت بی‌جا حسن است
یکی از دوش عـبا و یکی سجاده بـبرد            خون بدل آنکه شده زین همه غم‌ها حسن است
ای فلک همسر او جعده ملعونه چه کرد            آتش افکنده به دل کُشتۀ اسما حسن است
یا رب این صوت پُر از غم ز کجا می‌آید            این چنین ناله کند نالۀ او وا حسن است
به یقـین شیـون زینب بود از بهر حسن            آنکه جان می‌دهد از فتنۀ اعدا حسن است
ای خوش آن روز که غفاری شود زائر او            گوید او سائل درگاهم و مولا حسن است

بیا خواهر که از کارم گره دست اجل وا کرد            برادر عَزم دیدار بهشت روی زهرا کرد
سراپا درد بودم، کس به درمانم نمی‌کوشید            ز رَه مرگ آمد و دردم طبیب آسا مداوا کرد

فضای دل ز درد و غصه و زخم زبان پُر بود            در این خانه چگونه زَهر جای خویش پیدا کرد
نگویم طشت، دشتی بود و پُر از لاله کاری شد            تماشا داشت دشت لاله و، زینب تماشا کرد
برادر از دهان و خواهر از هر چشم خون می‌ریخت            حسین، از دیدن یک کوزه چشم خویش دریا کرد
نظر، گه بر حُسین و گه به زینب، گاه بر قاسم            نگاهش؛ رازِ روزِ عشق و عاشورایی افشا کرد
تن فرزند زهرا چون سیادت سبز شد از زهر            ولیکن تیر در تابوت، گلگونش سراپا کرد
نمی‌گویم که جسمِ جان زهرا تیر باران شد            که بهر غُربتش تابوت چشمی خونفشان وا کرد

ای دو جهـانت فـدا یا حـسن بن عـلی            مـظـهـر صبـر خـدا یا حسن بن علی
شیر خدا را خلف دُرّ سه بحـر شرف            آیــنــۀ کــبــریـا یـا حـسـن بـن عـلـی

حای تو حُـسن ازل سیـن تو سـرّ ابـد            نـون تو نـور الهـدی یا حسن بن علی
مهـر رخ دلـربـات لعـل لب جانفزات            بوسـه‌گه مصـطـفی یا حـسن بن علی
گه سر دوش رسول گه روی دست پدر            گه به بر مـرتـضی یا حـسن بن علی
هم به سکوت و پیام هم به قعود و قیام            بر هـمـه‌ای مقـتـدا یا حـسـن بن عـلی
اسوۀ ما صبر توست کعبۀ ما قبر توست            بقـیــع تو قـلـب مـا یا حسن بن عـلی
ای به کرم چون پدر از همه مشهورتر            حـاجـت ما کـن روا یا حسن بن علی
عبد تو خیرالعباد باب تو باب الـمراد            دست تو مشکل گشا یا حسن بن علی
صلـح تو تیـری دگر بر دل بیـدادگـر            صبـر تو دین را بقا یا حسن بن علی
بـنـدۀ نـاقـابـلم هر چه که هـسـتم دلــم            بـا تـو بـود آشـنـا یـا حـسـن بن عـلـی
کار تو اکـرام بود اجـر تو دشنام بود            ای همه جود و سخا یا حسن بن علی
حلم مکرر کنی نیست عجب گر کنی            دشمن خود را عـطا یا حسن بن علی
زخـم هـمه در دلـت یـار شده قـاتـلت            کُشت تو را از جـفا یا حسن بن عـلی
بی‌کسی‌ات را چو دید زهر به دادت رسید            تا شدی از غـم رهـا یا حسن بن علی
قلب تو بی‌تاب شد به کـودکی آب شد            در وسـط کـوچـه‌ها یا حـسن بن علی
سوخت دل و جان تو که پیش چشمان تو            فـتـاد زهـرا ز پـا یـا حـسـن بن عـلی
جعده اگر جانی است قاتل تو ثانی است            که کُشت مـام تو را یا حسن بن علی
اجر نـبی بود این که آید از راه کـین            بـر بـدنت تـیـرهـا یا حـسـن بن عـلی
«میثم» دلـبـاخـته سـوخـتـه و ساخـته            قـصیـده بـهـر شـما یا حـسن بن علی

زهـری پـلیـد بر جگـرش کـارگر شده            آقـای غـصه‌ها نـفـسـش مخـتـصر شده
کـم کـم تـمـام حـجـم تـنـش آب می‌شود            مـانـنـد فــاطــمـه بـدنـش آب مـی‌شـود

خواهر رسید و فاجعه را در نظاره شد            از شعـله‌های خون لبش در شراره شد
می‌دید زخم کوچه دهان باز کرده است            راز مگوی کوچه زبان باز کرده است
از عهد کودکی جگرش پاره پاره است            او کـشتۀ شکـستن یک گوشواره است
دیــوار را هــنـوز بـه یـادش مـی‌آورد            مسـمار را که هـیچ ز خـاطر نمی‌بـرد
سم را بهـانه کرد که راحت شود مگر            از خاطرات کوچه و کابوس میخ و در

کینهٔ جنگِ جمل تاب و‌ توانت را گرفت            جرعه جرعه زهر آقاجان امانت را گرفت

در هـمان ثـانـیـه‌هـای اوّل افـطـار بـود            زهر اثر کرد و تکلّم از زبانت را گرفت

حجره شد مقتل برایت! سوخت سر تا پای تو            تشت را آورد زینب؛ خون دهانت را گرفت

پاره پاره از جگر می‌ریخت و با لرزشِ            دست‌هایش؛ لرزشِ در بازوانت را گرفت

خون به خوردِ شال سبزت رفت و تار و پودِ آن            ضجّه زد! افتاد دستِ مهربانت را گرفت

روزه بودی سهم لبهایت به جای آب شد            آهِ جانسوزی که عمقِ استخوانت را گرفت

یارِ خانه مـار شد در آسـتـینت عـاقـبت            زهرِ خود را ریخت! نور از دیدگانت را گرفت

زهر در ظاهر! ولیکن در حقیقت سال‌ها            لحظه لحظه ماجرای کوچه، جانت را گرفت!

سفـره‌دارِ همۀ عالـمِ اِمکان حسن است            جان حسینِ بنِ علی باشد و جانان حسن است

اَیُّـهَــاالــنّــاس بـدانــیــد غــلامَــم آری            اَیُّهَاالنّاس بگوئید که سلطان حسن است

صلـحِ او بوده سـبب سازِ قـیـامِ ارباب            کربلا با سند و مَدرک و برهان حسن است

شصت شب گریه‌کُنِ روضۀ عطشان شده‌ایم            تا بفهمیم در این سلسله باران حسن است

ما که عمری ست عزادار حسین و حسنیم

هستی خویش بدهکار حسین و حـسنیم

بوده در کرب و بلا شاه اگر تـشنۀ آب            تن به خاک است و سری خورده به رویِ نِی تاب

با همه بی‌کسی و غربت و داغی که چِشید            همسری داشت حسین بنِ علی مثلِ رباب

قـاتـلِ جـانِ تو شـد مَـحـرمِ کـاشانـۀ تو            خانه را بر سرِ تو مَحرمِ تو کرده خراب

سوختی در تب و زینب که سراغت آمد            باز شد روضۀ سنگینِ سر و بزمِ شراب

ما که عمری ست عزادار حسین و حسنیم

هستی خویش بدهکار حسین و حـسنیم

پیشِ چشمِ تو به لب چوب زند دشمنِ دین            می‌خورد طفلِ حرم با لگدِ کـینه زمین

خـبـری شد اگر از تـیر و تنِ تـابـوتم!            یـاد کن از عَـلَـم و گـل پـسـرِ اُمِّ بـنـیـن

تیـرها می‌رسد و مشک بغـل می‌گـیرد            علقمه فاطمه را کرده عزادار و حزین

اسمِ عـبّاس که آمد بـویِ یـاسی پیـچـید            داغـدارِ دو عمو شد قـمـرِ پـرده‌نـشـین

ما که عمری ست عزادار حسین و حسنیم

هستی خویش بدهکار حسین و حـسنیم

اى زمین و آسـمان‌ها سوگـوار غربتت            آفـتـاب آسـمـان، سـنـگ مـزار غـربـتت
بر جبین فصل‏ها هر یک نشان داغ توست            اى گریبان خزان، چاک از بهار غربتت

یک بقیع اندوه و ماتم یک مدینه اشک و خون            سینه‏‎هامان یک به یک آئینه دار غربتت
پاک شد آئینه از زنگ، اى تماشایى‏‎ترین            شـسـتـشو دادیم دل را، با غـبار غربتت
شب سیه‌پوش از غم و اندوه بى‎پایان توست            شرمگین خورشید، از شب‎هاى تار غربتت
اى بقیعت عاشقان را کعبه عشق و امید            سینه چاکـیم از غـم تو، بی‌قـرارغربتت
شهر یثرب داغدار خاطرات رنج توست            خـم شده پـشت مدیـنه زیر بـار غـربتت
مى‎‏تـپد دل‎هاى عـاشق در هـواى نام تو            با غمى خو کرده هر یک در کنارغربتت
کاش مى‎‏شد روشناى تربت پاک تو بود            چلچـراغ اشک ما در شـام تار غـربتت
دایره در دایره پژواکى از اندوه توست            هیچ داغى نیست بیرون از مدار غربتت
دامن اشکى فـراهم داشـتم یک سیـنه آه            ریخـتم در پـاى تو کـردم نـثار غـربتت
آشناى زخم دل‎ها، غربت معصوم توست            من دلى دارم پـریشان، از تـبارغـربتت

هر قدر که می‌خواست گدا، شاه کرم داشت            آن قدر که پیش کرمش، خواسته کم داشت
در خـانـۀ او بـود که در اوج غـریـبـی            دل‌های غریبان جهان، راه به هم داشت

دلخـوش به نفـس‌های مسیحـایی او بود            شب‌های مدینه که فقط غربت و دم داشت
داغـی شده بر سیـنۀ غـم‌های وسیـعـش            یک کوچۀ باریک که بیش از همه غم داشت
راحـت شد از انـدوه جـفـاکـاری یـاران            ای کاش که یاری به وفاداری سم داشت
ای آیـنــه‌هــا آیــنــه‌هـا! ذکـر بـگـوئـیـد            ای‌کاش حرم داشت حرم داشت حرم داشت

طومار جان جنّ و بشر پاره پاره گشت            قرآن به چشم اهل نظر، پاره پاره گشت

بی‌پـرده چون به شرّ گـروهی بـشرنما            صد پرده از حریم بشر پاره پاره گشت

شرزد شبی شراره ظلمت به قلب نـور            دل از سپیده، وقت سحر پاره پاره گشت

آبی به جای رفـع عـطش ریخت آتشی            بر دل، که تا بروز شُمَر پاره پاره گشت

از قـلب کلّ هـستی و از پـیکـر وجـود            آتش گرفت جان و جگر پاره پاره گشت

دردا که از سپهر بنی‌هاشم، آن که بود            یک مه دو جا به ماه صفر، پاره پاره گشت

یک جا به زهر فتنه و یک جا به تیر کین            یک جسم خسته از دو شرر پاره پاره گشت

قلبی که بود در اثر زهـر، چاک چاک            با تیـر کـیـنه بار دگـر پاره پاره گـشت

در پیش چشم آن همه اختر، چنان شهاب            بارید تیر شب که قـمر پاره پاره گشت

بـاران تیـر بر کـفـن و بر بدن نشـست            جیب صدف درید و گهر پاره پاره گشت

ای دل دگر مجو هـنر حُـسن، بی‌حَسَن            شـیـرازه کـتاب هـنر پـاره پـاره گـشت

شد از غـم‌‌‌ دو طـشت، دلـم پُر ز خـون            خونِ جگرم مدام فـرو ریزم از عـیون

در حیرتم به زینب مضطر چه‌ها گذشت            آن دم که اوفتاد نگاهش برآن دو طشت

یک طشت را ز خون جگر دید لاله گون            یک طشت را بدید درآن رأس پرُ ز خون

یک طـشت را بدیـد پُـر از پـارۀ جگـر            یک طشت را بدید درآن رأسِ چون قمر

برخاست چون ز تاب عطش مجتبی ز خواب            برداشت کوزه را که بنوشد دوجرعه آب

آبش به کام رفت و دلش پُر شراره شد            از زهـر اشـقـیا جگـرش پاره پـاره شد

از آه وناله، خـون دل اهل جهـان نمود            طـشتی طلب ز زینب قامت کمان نمود

آن طشت، پُر ز خونِ دلِ دردناک کرد            زینب بدید و از غم او جامه چاک کرد

طشت دگر که زینب از آن گشت بی‌سکون            در شـهـر شـام بـود به بـزمِ یـزیـد دون

آن دم که رأس پاک شهـنشاه بحر و بر            آغاز کرد خـواندن قـرآن به طشت زر

برداشت چوبِ کینه یزید از ره غضب            کـرد آشـنا به لـعـلِ لبِ شاه تـشـنـه لـب

زینب به ناله گفت که ای بی‌حـیا! مزن            چوب جفا به بوسه گه مصطـفی مزن!

دارد صغیر تا به صف محشر، شور و شین            گاه از غـم حـسن، گهی از مـاتم حسین

از همان روزی که گفتم یا حسین، گفتم حسن            یاحـسین را یادمـان دادند با جـانم حسن
من نمک‌گـیر عـلی و بچـه‌های حـیدرم            گفته‌ام هربار از این سفره نان خوردم، حسن

نیست جزاین هر کجا که می‌شود روضه به پا            می‌دهد دم فاطمه و می‌زند پـرچم حسن
مطمئن هستم که زهرا می‌شود خوشحال تر            هر زمان در روضۀ ارباب می‌گویم حسن
لا فـتی الا عـلی و لا کـریـم الا حـسـن            یا معـزالمـومنین، بخـشـندۀ عـالم حـسن
کـوچه سیـنه‌زنی را بـاز کن که فـاطمه            یا حسین می‌گوید و پیغـمبر اکرم حسن
می‌کشد ما را غم صحن و سرای مجتبا            هست بی‌زائر بقیع و دم بزن محکم حسن
جان فـدای پیـرمـردِ خـرد سال کوچه‌ها            اِی به غم‌های علی و فاطمه محرم حسن

می‌خورد خون جگر با یاد داغ کوچه‌ها            بر غـم دیرین او زهـر هـلاهل شد دوا

سال‌ها لعن پدر را روی منـبرها شـنید            کس تـسلایش نـداد از نالـه‌های بی‌صدا

در میان خانۀ خود شد غریب و بی‌پناه            دل بسـوزد قـاتـلی در خـانه دارد آشـنا

شرم دارم که بگویم در جواب هر سلام            می‌شنید از هر غـریب و آشنایی ناسزا

بوی عطر یاس زهرا می‌دهد هرشب حسن            خون بگرید بر مزار بی‌نشانش در خفا

چادر خاکی زده زخمی گران بر غیرتش            آن زمانی که برای مادر خود شد عصا

تیرها تابوت و تن را در دل هم دوختند            کاش می‌شد سهم جسمت قطعه‌ای از بوریا

می‌زنیم بر تربت بی‌صحن تو روزی ضریح            طرحِ شش گوشی شبیه گنبد کرب وبلا

لاله‌ای بود که با داغ جگر سوخته بود            آتـشی در دل سـودا زده افـروخـته بود
شـرم دارم که بگـویم تن مسـموم تو را            خصم با تیر به تابـوت بهم دوخـته بود

راز دل را همه با همسر خود می‌گویند            حَسن از همسر خودکامه خود سوخته بود
جگـرش پاره شد از نیـشتر زخـم زبان            در لگن خون دلی ریخت که اندوخته بود
ارث از مادر خود بُرد غم و رنج و محن            صبر و تسلیم و رضا از پدر آموخته بود

کرامت مثل یک جرعه‌ست از پیمانۀ جانش           سخـاوت لقـمه‌ای از سادگی سفـرۀ نانش

کسی که سـایۀ او مـایۀ آرامـش دنیاست           دلش در بند دنیا نیست، دنیا هست زندانش

سپاهش را صدای سکه غرق روسیاهی کرد           نه مردی نه نبردی بود، خالی بود میدانش

صَلاح این‌گونه می‌بیند، سِلاح صلح بردارد           چه دارد رهبری که زیر پا افتاده فرمانش؟

امام غیرت و غربت کنار دشمنِ سرسخت           چه رنجی می‌کشید از دوستان سُست‌پیمانش

زبان سرزنش خاری شد و آزرد روحش را           مُعِـزّالمـؤمنین بود و نفـهـمیـدند یارانش

کسی که چشم فتنه کور شد با برق شمشیرش           چگونه گوشه‌ای بنشیند و سر در گریبانش...

چه زهری محرمش بوده؟ چه دردی همدمش بوده؟           نمی‌دانم چه راز سینه‌سوزی بوده مهمانش!

به روی دست‌های آل طاها باز تابوتی‌ست           مـبادا زخـم بردارد مـبادا تیـربارانش...

اگرچه تلخ‌تر از زهر بوده زندگی امروز           ولی فردا عسل می‌ریزد از کام جوانانش

خیالت جمع سردار جمل! تنها نمی‌مانی           به زودی کربلا از راه می‌آید که طوفانش

مرا سَری‌ست که اُفتاده زیرِ پای حسن            به تختِ سلطنتِ این دل است جای حسن

هـزار حـاتـمِ طـائـی شـود گـدای درش            هرآن کسی که به دنیا شود گدای حسن

دو دست داده خـداوند تا که سیـنـه زنم            یکی بـرای حـسین و یکی برای حـسن

حـسین روضـۀ هر روزۀ حَـسَـن بـوده            تـمـامِ زنـدگی‌ام نـذرِ روضه‌های حسن

به ساحَـتَـش هـمه‌جا احـتـرام بـاید کرد            حسین خاسته از جای خود به پای حسن

غروبِ هفتمِ ماهِ صفر‌ جگـرسوز است            نوای حضرتِ زهـرا به کربلای حسن

ماجرای کوچه چشمان ترم را زخم کرد            آه از دردی که قلب مضطرم را زخم کرد

روضه خوانی می‌کنم هر روز و شب در خلوتم            روضۀ سنگین مادر حنجرم را زخم کرد

حوریه حتی نسیمی بر رُخش دارد ضرر            باد گلـبرگ گُـلِ پیـغـمـبرم‌ را زخم کرد

سـال‌ها گـریان داغ ضربتِ آن سـیـلی‌ام            ضربه‌ای محکم که رویِ مادرم را زخم کرد

آتشِ این زهر آبی رویِ آتش بوده است            آتشی دیگر دلِ شعـله‌ورم را زخـم کرد

عرش هم آنروز از غصه تلاطم کرده بود            مادرم در کوچه راه خانه را گم کرده بود

مـولای ما کـریـم ولـیکـن غـریب بود            او دست گیر خلـق ولی بی‌حـبـیب بود

بـا او مـدیـنـه شـد وطـن بـی‌نـیــازهـا            بعد از خـدا سخـاوت او بی‌رقـیب بود

غیر از نمک به زخم دل خود دوا نداشت            با آنکـه بر تـمـامی عـالـم طـبـیب بود

از دشمنان که کـیـنۀ بسـیار دیده است            در بین دوستان خودش هم غریب بود

در کوچه زخـم خوردۀ لبخـند قـنفـذ و            در خـانه هم اسـیر زنی نانـجـیب بود

شرحش هزار روضۀ مکشوفه می‌شود            در محـضر امام مـغـیره خـطـیب بود

کابوس کوچه موی سرش را سفید کرد            از کودکی ز حـادثه‌ای بی‌شکـیب بود

دستی سـیاه زنـدگی‌اش را سـیـاه کرد            دستی که از مروت دل بی‌نصیب بود

دل خـونِ روزگار که در آخرین نفس            پیش حسین راویِ شیب الخضیب بود